درگاه های رایانه یکی از ویژگی های ضروری همه دستگاه های محاسباتی است. پورت ها رابط های ورودی و خروجی مورد نیاز دستگاه را برای برقراری ارتباط با تجهیزات جانبی و شبکه های کامپیوتری فراهم می کنند.
مهمترین پورت‌های رایانه‌ها برای شبکه‌سازی استفاده می‌شوند، زیرا بدون آنها، رایانه کاملاً ایزوله می‌شود و نمی‌تواند با خارج از خودش ارتباط برقرار کند.
درگاه های فیزیکی
یک پورت می تواند فیزیکی یا مجازی باشد. پورت های شبکه فیزیکی به شما این امکان را می دهند که کابل ها را به رایانه، روتر، مودم و سایر دستگاه های جانبی متصل کنید. پورت ها به یک روش فیزیکی به مادربرد متصل می شوند.
چند نوع پورت فیزیکی موجود در سخت افزار شبکه کامپیوتری عبارتند از:
- درگاههای اترنت: نقاط اتصال مربعی شکل برای کابل‌های اترنت.
- درگاههای USB: نقاط اتصال مستطیلی شکل برای کابل‌های USB.
- درگاههای سریال: نقاط اتصال گرد برای کابل‌های سریال.
به غیر از شبکه، پورت های دیگری که روی رایانه وجود دارند شامل پورت های ویدیویی (مانند HDMI یا VGA)، موس ها و صفحه کلیدها (PS/2)، FireWire و eSATA هستند.
پورت ها در شبکه های بی سیم
در حالی که شبکه های کامپیوتری سیمی به پورت ها و کابل های فیزیکی متکی هستند، شبکه های بی سیم به آنها نیازی ندارند. برای مثال، شبکه‌های Wi-Fi از شماره کانال‌هایی که باندهای سیگنال رادیویی را نشان می‌دهند استفاده می‌کنند.
با این حال، شبکه های سیمی و بی سیم می توانند از طریق پورت های فیزیکی کامپیوتر ترکیب شوند. برای مثال، یک آداپتور شبکه متصل به پورت USB کامپیوتر، کامپیوتر سیمی را به یک کامپیوتر بی سیم تبدیل می کند، بنابراین با استفاده از یک پورت، شکاف بین دو فناوری را پر می کند.
درگاههای پروتکل اینترنت
پورت های مجازی جزء ضروری شبکه پروتکل اینترنت (IP) هستند. این پورت ها به برنامه های نرم افزاری اجازه می دهند منابع سخت افزاری را بدون تداخل با یکدیگر به اشتراک بگذارند.
رایانه ها و روترها به طور خودکار ترافیک شبکه را از طریق پورت های مجازی خود مدیریت می کنند. فایروال‌های شبکه همچنین کنترلی بر جریان ترافیک در هر پورت مجازی برای اهداف امنیتی فراهم می‌کنند.
در شبکه IP، این پورت های مجازی از طریق شماره پورت، از 0 تا 65535 ساخته می شوند. برای مثال، پورت 80 به شما امکان می دهد از طریق مرورگر وب خود به وب سایت ها دسترسی داشته باشید و پورت 21 با FTP مرتبط است.
مشکلات پورت ها در شبکه های کامپیوتری
پورت های فیزیکی به دلایل مختلفی می توانند کار نکنند. دلایل خرابی پورت عبارتند از:
- نوسانات برق (برای دستگاه هایی که به طور فیزیکی به شبکه برق متصل هستند).
- آسیب آب.
- شکست داخلی.
- آسیب ناشی از پین های کابل (به عنوان مثال، وارد کردن کابل ها با فشار زیاد یا تلاش برای وصل کردن نوع نامناسب کابل به پورت).
به جز آسیب به پین‌ها، بازرسی فیزیکی سخت‌افزار پورت هیچ مشکل آشکاری پیدا نمی‌کند. خرابی یک پورت در یک دستگاه چند پورت (مانند روتر شبکه) بر عملکرد سایر پورت ها تأثیری ندارد.
سرعت و سطح مشخصات یک پورت فیزیکی را نیز نمی توان با بازرسی فیزیکی تعیین کرد. به عنوان مثال، برخی از دستگاه های اترنت حداکثر با سرعت 100 مگابیت بر ثانیه کار می کنند، در حالی که برخی دیگر از اترنت گیگابیت پشتیبانی می کنند، اما اتصال فیزیکی در هر دو مورد یکسان است. به طور مشابه، برخی از کانکتورهای USB از نسخه 3.0 پشتیبانی می کنند در حالی که برخی دیگر فقط از USB 2.x یا گاهی اوقات USB 1.x پشتیبانی می کنند.
رایج ترین چالش با پورت های مجازی امنیت شبکه است. مهاجمان اینترنتی به طور مرتب پورت های وب سایت ها، روترها و هر دروازه شبکه دیگر را بررسی می کنند. فایروال شبکه با محدود کردن دسترسی به پورت ها بر اساس تعداد آنها، در برابر این حملات محافظت می کند.
برای مؤثرترین کار، فایروال تمایل زیادی به محافظت بیش از حد دارد و گاهی اوقات ترافیکی را که شخص می خواهد اجازه دهد مسدود می کند. روش‌های پیکربندی قوانینی که فایروال‌ها برای پردازش ترافیک استفاده می‌کنند - مانند قوانین حمل و نقل پورت - می‌تواند برای افراد غیرحرفه‌ای مدیریت شود.
