Peripheral Component Interconnect یک رابط اتصال رایج برای اتصال لوازم جانبی کامپیوتر به مادربرد است. PCI بین سال‌های 1995 تا 2005 رایج بود و اغلب برای اتصال کارت‌های صدا، کارت‌های شبکه و کارت‌های ویدئویی استفاده می‌شد.
PCI همچنین مخفف سایر اصطلاحات فنی نامرتبط است، مانند نشانگر قابلیت پروتکل، وقفه کنترل‌شده توسط برنامه، نشانگر تماس پانل، رابط رایانه شخصی، و موارد دیگر.
خط پایین
کامپیوترهای مدرن عمدتاً از سایر فناوری‌های رابط مانند USB یا PCI Express (PCIe) استفاده می‌کنند.برخی از کامپیوترهای رومیزی ممکن است دارای اسلات PCI روی مادربرد باشند تا سازگاری با عقب را حفظ کنند. با این حال، دستگاه‌هایی که به‌عنوان کارت‌های توسعه PCI وصل شده‌اند، اکنون یا بر روی مادربردها یکپارچه شده‌اند یا توسط کانکتورهای دیگری مانند PCIe متصل می‌شوند.
اسامی دیگر برای PCI
یک واحد PCI را گذرگاه PCI می نامند. اتوبوس اصطلاحی برای مسیری بین اجزای یک کامپیوتر است. همچنین ممکن است این اصطلاح را به عنوان PCI معمولی توصیف کنید. با این حال، PCI را با سازگاری PCI، که به معنای انطباق با صنعت کارت پرداخت، یا PCI DSS، که به معنای استاندارد امنیت داده های صنعت کارت پرداخت است، اشتباه نگیرید.
PCI چگونه کار می کند؟
یک گذرگاه PCI به شما امکان می دهد تجهیزات جانبی مختلفی را که به سیستم رایانه متصل هستند تغییر دهید. معمولاً روی مادربرد سه یا چهار اسلات PCI وجود دارد. با PCI، می‌توانید قطعه‌ای را که می‌خواهید تعویض کنید، جدا کرده و قطعه جدید را در اسلات PCI وصل کنید. اگر یک اسلات باز دارید، می توانید یک ابزار جانبی دیگر مانند هارد دیسک دوم اضافه کنید.
رایانه ها ممکن است بیش از یک نوع اتوبوس برای مدیریت انواع ترافیک داشته باشند. گذرگاه PCI در هر دو نسخه 32 بیتی و 64 بیتی عرضه می شد. PCI در 33 مگاهرتز یا 66 مگاهرتز اجرا می شود.
کارت PCI
کارت های PCI در اشکال و اندازه های مختلفی وجود دارند که به عنوان عوامل فرم نیز شناخته می شوند. کارت های PCI سایز کامل 312 میلی متر طول دارند. کارت های کوتاه بین 119 تا 167 میلی متر هستند و در اسلات های کوچکتر قرار می گیرند. تغییرات دیگری نیز وجود دارد، مانند PCI فشرده، Mini PCI، PCI با مشخصات پایین، و موارد دیگر.
کارت‌های PCI از ۴۷ پین برای اتصال استفاده می‌کنند و PCI از دستگاه‌هایی پشتیبانی می‌کند که از ۵ ولت یا ۳.۳ ولت استفاده می‌کنند.
سابقه اتصال اجزای جانبی
اینتل گذرگاه PCI را در اوایل دهه 1990 توسعه داد. این امکان دسترسی مستقیم به حافظه سیستم را برای دستگاه های متصل از طریق یک پل متصل به گذرگاه سمت جلو و در نهایت به CPU فراهم می کرد. PCI 1.0 در سال 1992، PCI 2.0 در سال 1993، PCI 2.1 در سال 1995، PCI 2.2 در سال 1998، PCI 2.3 در سال 2002 و PCI 3 منتشر شد.0 در سال 2004.
PCI زمانی محبوب شد که ویندوز 95 ویژگی Plug and Play (PnP) خود را در سال 1995 معرفی کرد. اینتل استاندارد PnP را در PCI گنجانده بود که به آن برتری نسبت به ISA داد. مانند ISA، PCI به جامپر یا دیپ سوئیچ نیاز نداشت.
PCIe در PCI بهبود یافته و دارای حداکثر توان گذرگاه سیستم بالاتر، تعداد پین I/O کمتر است و از نظر فیزیکی کوچکتر است. این توسط اینتل و گروه کاری Arapaho توسعه یافته است. این اتصال اولیه در سطح مادربرد برای رایانه های شخصی تا سال 2012 تبدیل شد و جایگزین پورت گرافیک شتاب دهنده به عنوان رابط پیش فرض برای کارت های گرافیک برای سیستم های جدید شد.
PCI-X فناوری مشابه PCI است. PCI-X با استفاده از اتصال گسترده اجزای جانبی، پهنای باند را در گذرگاه PCI 32 بیتی برای سرورها و ایستگاه‌های کاری بهبود می‌بخشد.
