نقاط دسترسی بی‌سیم (AP یا WAP) دستگاه‌های شبکه‌ای هستند که به دستگاه‌های Wi-Fi اجازه می‌دهند به یک شبکه سیمی متصل شوند. آنها شبکه های محلی بی سیم (WLAN) را تشکیل می دهند.
یک نقطه دسترسی به عنوان فرستنده و گیرنده مرکزی سیگنال های رادیویی بی سیم عمل می کند. APهای بی‌سیم اصلی از Wi-Fi پشتیبانی می‌کنند و در خانه‌ها، نقاط دسترسی عمومی اینترنت و شبکه‌های تجاری برای قرار دادن دستگاه‌های تلفن همراه بی‌سیم استفاده می‌شوند. نقطه دسترسی را می توان در یک روتر سیمی یا یک روتر مستقل گنجاند.
WAP برای چه استفاده می شود؟
اکسس پوینت‌های مستقل دستگاه‌های فیزیکی کوچکی هستند که شباهت زیادی به روترهای باند پهن خانگی دارند.روترهای بی سیم مورد استفاده برای شبکه های خانگی دارای نقاط دسترسی هستند که در سخت افزار تعبیه شده و با واحدهای AP مستقل کار می کنند. وقتی از رایانه لوحی یا لپ‌تاپ برای آنلاین شدن استفاده می‌کنید، دستگاه از یک نقطه دسترسی، سخت‌افزار یا داخلی، عبور می‌کند تا بدون اتصال از طریق کابل به اینترنت دسترسی پیدا کند.
چندین فروشنده اصلی محصولات Wi-Fi مصرف‌کننده نقاط دسترسی تولید می‌کنند که به کسب‌وکارها این امکان را می‌دهد تا اتصال بی‌سیم را در هر جایی که می‌توانند کابل اترنت را از نقطه دسترسی به یک روتر سیمی اجرا کنند، تامین کنند. سخت افزار AP از فرستنده های رادیویی، آنتن ها و سیستم عامل دستگاه تشکیل شده است.
نقاط اتصال Wi-Fi معمولاً یک یا چند AP بی سیم را برای پشتیبانی از یک منطقه تحت پوشش Wi-Fi مستقر می کنند. شبکه های تجاری نیز معمولاً AP ها را در سراسر مناطق اداری خود نصب می کنند. در حالی که بیشتر خانه ها فقط به یک روتر بی سیم با یک نقطه دسترسی تعبیه شده برای پوشش فضای فیزیکی نیاز دارند، مشاغل اغلب از تعداد زیادی استفاده می کنند. تعیین مکان های بهینه برای نصب نقاط دسترسی می تواند حتی برای متخصصان شبکه چالش برانگیز باشد زیرا نیاز به پوشش یکنواخت فضاها با سیگنال قابل اعتماد است.
استفاده از نقاط دسترسی Wi-Fi
اگر روتر موجود دستگاه‌های بی‌سیم را در خود جای نمی‌دهد، که به ندرت اتفاق می‌افتد، می‌توانید به جای اضافه کردن روتر دوم، با افزودن یک دستگاه AP بی‌سیم به شبکه، شبکه را گسترش دهید. کسب و کارها می توانند مجموعه ای از AP ها را برای پوشش یک ساختمان اداری نصب کنند. نقاط دسترسی شبکه حالت زیرساخت Wi-Fi را فعال می کند.
اگرچه اتصالات Wi-Fi از نظر فنی نیازی به استفاده از AP ندارد، آنها شبکه‌های Wi-Fi را قادر می‌سازند تا در فواصل و تعداد مشتریان بزرگ‌تر مقیاس شوند. نقاط دسترسی مدرن تا 255 کلاینت را پشتیبانی می‌کنند، در حالی که اکسس پوینت‌های قدیمی فقط از 20 مشتری پشتیبانی می‌کنند. APها همچنین قابلیت پل زدن را ارائه می‌کنند که شبکه Wi-Fi محلی را قادر می‌سازد تا به شبکه‌های سیمی دیگر متصل شود.
تاریخچه نقاط دسترسی
نخستین نقاط دسترسی بی سیم قبل از Wi-Fi بود. شرکت Proxim (یکی از بستگان دور Proxim Wireless) اولین دستگاه از این قبیل را با نام تجاری RangeLAN2 در سال 1994 تولید کرد. نقاط دسترسی به سرعت پس از ظهور اولین محصولات تجاری Wi-Fi در اواخر دهه 1990، مورد استفاده قرار گرفتند.
در حالی که در سال‌های قبل دستگاه‌های WAP نامیده می‌شد، این صنعت به تدریج شروع به استفاده از اصطلاح AP به جای WAP برای اشاره به آنها کرد (تا حدی برای جلوگیری از اشتباه گرفتن با پروتکل برنامه کاربردی بی‌سیم)، اگرچه برخی از APها دستگاه‌های سیمی هستند.
در سال های اخیر، دستیارهای مجازی خانه هوشمند به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته اند. اینها شامل گوگل هوم و آمازون الکسا هستند که از طریق اتصال بی سیم به یک نقطه دسترسی در یک شبکه بی سیم مانند رایانه ها، دستگاه های تلفن همراه، چاپگرها و سایر لوازم جانبی قرار می گیرند. آنها تعامل صوتی با اینترنت را فعال می‌کنند و دستگاه‌های مرتبط با خانه، از جمله چراغ‌ها، ترموستات‌ها، لوازم الکتریکی، تلویزیون‌ها و موارد دیگر را در سراسر شبکه Wi-Fi که نقطه دسترسی فعال می‌کند، کنترل می‌کنند.
