Stereoscopic 3D فقط برای برخی افراد کار نمی کند. همانطور که بسیاری از شما قبلاً می دانید، توهم استریوسکوپی مدرن با تغذیه یک تصویر کمی متفاوت به هر چشم ایجاد می شود - هر چه تفاوت بین دو تصویر بزرگتر باشد، جلوه سه بعدی بارزتر ظاهر می شود.
تغییر تصاویر راست و چپ مستقیماً یک ویژگی دنیای واقعی از سیستم بینایی انسان را شبیه‌سازی می‌کند که به نام نابرابری دوچشمی که محصول شکاف گسترده اینچ بین است شبیه‌سازی می‌کند. چشم راست و چپ شما.
چون چشمان ما چند اینچ از هم فاصله دارند، حتی زمانی که آنها در یک نقطه از فضا متمرکز هستند، مغز ما اطلاعات کمی متفاوت از هر شبکیه دریافت می کند.این یکی از چیزهایی است که به درک عمق انسان کمک می کند، و این اصل است که اساس توهم تصویری را که در تئاتر می بینیم، تشکیل می دهد.
پس چه چیزی باعث شکست اثر می شود؟
هر شرایط فیزیکی که نابرابری دوچشمی شما را برهم بزند، اثربخشی سه بعدی استریوسکوپی را در سینماها کاهش می دهد یا باعث می شود که اصلاً نتوانید آن را مشاهده کنید.
اختلالاتی مانند آمبلیوپی، که در آن یک چشم اطلاعات بصری بسیار کمتری را نسبت به دیگری به مغز منتقل می کند، و همچنین هیپوپلازی یک طرفه عصب بینایی
(توسعه نیافتگی عصب بینایی)، و استرابیسم (بیماری که در آن چشم ها به درستی در یک راستا قرار ندارند) همه می توانند علت باشند.
آمبلیوپی به ویژه شایع است زیرا این وضعیت می تواند در بینایی طبیعی انسان ظریف و غیرقابل تشخیص باشد و اغلب تا اواخر عمر ناشناخته می ماند.
دید من مناسب است، چرا نمی توانم سه بعدی ببینم؟
شاید شگفت‌انگیزترین چیز برای افرادی که با دیدن توهم سه‌بعدی در سینما مشکل دارند این است که بیشتر اوقات دید روزانه‌شان کاملاً تواناست. رایج ترین سوال این است که "اگر درک عمقی من در دنیای واقعی کار می کند، چرا در سینما کار نمی کند؟"
این پاسخ این است که در دنیای واقعی، توانایی ما برای درک عمق ناشی از عوامل زیادی است که فراتر از اختلاف دوچشمی است. نشانه‌های عمقی تک‌چشمی متعددی وجود دارد (به این معنی که برای برداشتن آنها فقط به یک چشم نیاز دارید) - اختلاف منظر حرکتی، مقیاس نسبی، پرسپکتیو هوایی و خطی، و گرادیان‌های بافت، همگی به میزان زیادی به توانایی ما برای درک عمق کمک می‌کنند.
بنابراین، شما به راحتی می توانید با شرایطی مانند آمبلیوپی مواجه شوید که نابرابری دوچشمی شما را برهم می زند، اما ادراک عمق شما در دنیای واقعی تقریباً دست نخورده باقی بماند، فقط به این دلیل که سیستم بینایی شما هنوز مقدار کمی از اطلاعات مربوط به آن را دریافت می کند. به عمق و فاصله
یک چشم خود را ببندید و به اطراف خود نگاه کنید. میدان بینایی شما ممکن است کمی فشرده شده باشد، و ممکن است به نظر برسد که از طریق یک لنز تله فوتو به دنیا نگاه می کنید، اما احتمالاً قرار نیست به دیواری برخورد کنید، زیرا مغز ما کاملاً قادر است کمبود را جبران کند. بینایی دوچشمی.
با این حال، سه بعدی استریوسکوپی در سینما توهمی است که کاملاً به اختلاف دوچشمی متکی است - آن را بردارید و اثر از بین برود.
