آدرس IP 127.0.0.1 یک آدرس IPv4 با هدف خاص است و به آن لوکال هاست یا آدرس حلقه بک می گویند. همه رایانه‌ها از این آدرس به عنوان آدرس خود استفاده می‌کنند، اما به رایانه‌ها اجازه نمی‌دهد مانند یک آدرس IP واقعی با دستگاه‌های دیگر ارتباط برقرار کنند.
ممکن است رایانه شما دارای آدرس IP خصوصی 192.168.1.115 باشد تا بتواند با روتر و سایر دستگاه های شبکه ارتباط برقرار کند. با این حال، هنوز آدرس ویژه 127.0.0.1 را به عنوان چیزی شبیه نام مستعار به معنای این رایانه، در اصطلاح شبکه، متصل می کند.
آدرس Loopback فقط توسط رایانه ای که روی آن هستید و فقط برای شرایط خاص استفاده می شود - بر خلاف یک آدرس IP معمولی که فایل ها را به و از سایر دستگاه های شبکه منتقل می کند.به عنوان مثال، یک وب سرور در حال اجرا بر روی رایانه می تواند به 127.0.0.1 اشاره کند تا صفحات به صورت محلی اجرا شوند و قبل از استقرار آزمایش شوند.
نحوه کارکرد 127.0.0.1
همه پیام های تولید شده توسط نرم افزار کاربردی TCP/IP حاوی آدرس های IP برای گیرندگان مورد نظر هستند. TCP/IP 127.0.0.1 را به عنوان یک آدرس IP ویژه می شناسد. پروتکل هر پیام را قبل از ارسال آن به شبکه فیزیکی بررسی می کند. سپس، به طور خودکار هر پیامی را با مقصد 127.0.0.1 به انتهای گیرنده پشته TCP/IP بازگرداند.
برای بهبود امنیت شبکه، TCP/IP پیام‌های دریافتی را که به مسیریاب‌ها یا سایر دروازه‌های شبکه می‌رسند را نیز بررسی می‌کند و هر کدام را که حاوی آدرس‌های IP حلقه‌ای است دور می‌زند. این بررسی دوبار مانع از این می‌شود که مهاجم شبکه ترافیک خود را به‌عنوان یک آدرس بازگشتی پنهان کند.
نرم افزار کاربردی معمولاً از این ویژگی Loopback برای اهداف آزمایش محلی استفاده می کند.پیام‌هایی که به آدرس‌های IP Loopback مانند 127.0.0.1 ارسال می‌شوند به خارج از شبکه محلی نمی‌رسند. در عوض، پیام‌ها مستقیماً به TCP/IP تحویل داده می‌شوند و صف‌هایی را دریافت می‌کنند که گویی از یک منبع خارجی رسیده‌اند.
پیام های Loopback علاوه بر آدرس حاوی شماره پورت مقصد هستند. برنامه‌ها می‌توانند از این شماره‌های پورت برای تقسیم پیام‌های آزمایشی به چند دسته استفاده کنند.
Localhost و IPv6 Loopback Address
نام localhost همچنین در شبکه های کامپیوتری که در ارتباط با 127.0.0.1 استفاده می شود، معنای خاصی دارد. سیستم‌عامل‌های کامپیوتری یک ورودی را در فایل‌های HOSTS خود نگه می‌دارند که یک نام را با آدرس حلقه‌ای مرتبط می‌کند. این تمرین به برنامه‌ها کمک می‌کند تا با استفاده از یک نام به جای یک شماره رمزگذاری شده، پیام‌های بازگشتی ایجاد کنند.
Internet Protocol v6 همان مفهوم آدرس Loopback را به عنوان IPv4 پیاده سازی می کند. به جای 127.0.0.01، IPv6 آدرس حلقه بک خود را به صورت ::1 (0000:0000:0000:0000:0000:0000:0000:0001) نشان می دهد و برخلاف IPv4 چنین نیست. محدوده ای از آدرس ها را برای این منظور اختصاص دهید.
127.0.0.1 در مقابل سایر آدرس های IP ویژه
IPv4 همه آدرس‌ها را در محدوده 127.0.0.0 تا 127.255.255.255 برای استفاده در تست حلقه‌ای ذخیره می‌کند، اگرچه 127.0.0.1 (طبق قرارداد) آدرس حلقه‌ای است که تقریباً در همه موارد استفاده می‌شود.
آدرس های شبکه 127.0.0.1 و سایر آدرس های شبکه 127.0.0.0 به هیچ یک از محدوده آدرس IP خصوصی تعریف شده در IPv4 تعلق ندارند. آدرس‌های فردی در آن محدوده‌های خصوصی را می‌توان به دستگاه‌های شبکه محلی اختصاص داد و برای ارتباطات بین دستگاهی استفاده کرد، در حالی که 127.0.0.1 نمی‌تواند.
افرادی که در حال مطالعه شبکه های کامپیوتری هستند، گاهی اوقات 127.0.0.1 را با 0.0.0.0 اشتباه می گیرند. آدرس آی پی. در حالی که هر دو در IPv4 معانی خاصی دارند، 0.0.0.0 هیچ عملکرد بازگشتی را ارائه نمی دهد.
