عکاسان حرفه ای برای کنترل میزان نور عبوری به حسگر تصویر دوربین به دیافراگم متکی هستند. این اصطلاح به عنبیه در باز یا بسته شدن لنز دوربین برای اجازه دادن به سطوح مختلف نور اشاره دارد. دیافراگم دوربین با f-stop اندازه گیری می شود.
کنترل دیافراگم دو عملکرد اساسی را در یک دوربین رفلکس دیجیتال تک لنز انجام می دهد. علاوه بر مدیریت میزان نور عبوری از لنز - که منجر به تصاویر روشن‌تر یا تیره‌تر می‌شود - همچنین عمق میدان را کنترل می‌کند، که یک اصطلاح فنی برای نحوه ظاهر شدن اشیاء واضح یا تار فراتر از جسم در مرکز فوکوس دوربین است.
محدوده F-Stops
F-stop از محدوده وسیعی عبور می کند، به ویژه در لنزهای DSLR. با این حال، حداقل و حداکثر اعداد f-stop شما به کیفیت لنز شما بستگی دارد. هنگامی که با دیافراگم کوچک شماره گیری می کنید، کیفیت تصویر کاهش می یابد، بنابراین سازندگان حداقل دیافراگم برخی از لنزها را محدود می کنند.
اکثر لنزها حداقل از f3.5 تا f22 متغیر هستند، اما محدوده f-stop که در لنزهای مختلف مشاهده می شود می تواند از f1.2 تا f45 باشد.
دیافراگم و عمق میدان
ابتدا با ساده ترین عملکرد دیافراگم شروع می کنیم: کنترل عمق میدان دوربین.
عمق میدان به سادگی به این معنی است که چه مقدار از تصویر شما در اطراف سوژه شما فوکوس دارد. عمق میدان کم سوژه اصلی شما را واضح می کند، در حالی که هر چیز دیگری در پیش زمینه و پس زمینه تار خواهد بود. عمق میدان زیاد تمام تصویر شما را در تمام عمق آن واضح نگه می دارد.
برای عکاسی از جواهرات از عمق میدان کم و برای مناظر از عمق میدان زیاد استفاده کنید. با این حال، قانون سخت و سریعی وجود ندارد، و بسیاری از موارد در مورد انتخاب عمق میدان مناسب از غریزه شخصی شما ناشی می شود که چه چیزی به بهترین وجه با موضوع شما مطابقت دارد.
عمق میدان کوچک با عدد f-stop کوچک نشان داده می شود. به عنوان مثال، f1.4 یک عدد کوچک است و عمق میدان کمی به شما می دهد. عمق میدان زیاد با یک عدد بزرگ مانند f22 نشان داده می شود.
دیافراگم و نوردهی
وقتی به دیافراگم "کوچک" اشاره می کنیم، f-stop مربوطه عدد بزرگتری خواهد بود. بنابراین، f22 یک دیافراگم کوچک است، در حالی که f1.4 یک دیافراگم بزرگ است. در f1.4، عنبیه کاملاً باز است و نور زیادی را از خود عبور می دهد. بنابراین، دیافراگم بزرگ است.
راه دیگری برای کمک به یادآوری این رابطه این است که تشخیص دهیم دیافراگم در واقع به معادله ای مربوط می شود که در آن فاصله کانونی بر قطر دیافراگم تقسیم می شود.برای مثال، اگر یک لنز 50 میلی‌متری دارید و عنبیه کاملا باز است، ممکن است سوراخی به قطر 25 میلی‌متر داشته باشید. بنابراین، 50 میلی‌متر تقسیم بر 25 میلی‌متر برابر است با 2. این به f-stop f2 تبدیل می‌شود. اگر دیافراگم کوچکتر باشد (مثلاً 3 میلی متر)، تقسیم 50 بر 3، f-stop برابر با f16 به ما می دهد.
تغییر دیافراگم به عنوان "توقف پایین" (اگر دیافراگم را کوچکتر کنید) یا "باز کردن" نامیده می شود.
ارتباط دیافراگم با سرعت شاتر و ISO
از آنجایی که دیافراگم میزان نوری را که از لنز به سنسور دوربین وارد می شود را کنترل می کند، بر نوردهی تصویر تأثیر می گذارد. سرعت شاتر نیز به نوبه خود بر نوردهی تأثیر دارد زیرا اندازه‌گیری مدت زمانی است که شاتر دوربین باز است.
این عمل متعادل کننده بین دیافراگم، سرعت شاتر و ISO "مثلث آهنین" عکاسی نامیده می شود.
اگر عمق میدان کمی می خواهید و مثلاً دیافراگم f2.8 را انتخاب کرده اید، باید سرعت شاتر شما نسبتاً سریع باشد تا شاتر برای مدت طولانی باز نشود، که می تواند باعث تصویر برای نوردهی بیش از حد.
یک سرعت شاتر سریع (مانند 1/1000) به شما امکان می دهد تا عملکرد را ثابت کنید، در حالی که سرعت شاتر طولانی (مثلاً 30 ثانیه) امکان عکاسی در شب را بدون نور مصنوعی فراهم می کند. تمام تنظیمات نوردهی بر اساس میزان نور موجود تعیین می شود. اگر عمق میدان دغدغه اصلی شماست، سرعت شاتر را متناسب با آن تنظیم کنید.
در ارتباط با این رابطه، ISO دوربین خود را برای کمک به شرایط نوری تغییر دهید. ایزوی بالاتر (که با عدد بالاتر نشان داده می شود) از عکسبرداری در شرایط با نور کمتر بدون نیاز به تغییر تنظیمات سرعت شاتر و دیافراگم پشتیبانی می کند. با این حال، تنظیم ISO بالاتر دانه‌بندی را افزایش می‌دهد (که در عکاسی دیجیتال به عنوان "نویز" شناخته می‌شود)، و بدتر شدن تصویر می‌تواند آشکار شود.
