یک پارتیشن را می توان به عنوان یک بخش یا "بخشی" از یک هارد دیسک واقعی در نظر گرفت.
یک پارتیشن در واقع فقط یک جداسازی منطقی از کل درایو است، اما به نظر می رسد که تقسیم درایوهای فیزیکی متعددی ایجاد می کند.
برخی از اصطلاحاتی که با یک پارتیشن مرتبط می بینید شامل پارتیشن های اولیه، فعال، توسعه یافته و منطقی است. اطلاعات بیشتر در مورد این در زیر.
پارتیشن‌ها گاهی اوقات پارتیشن‌های دیسک نیز نامیده می‌شوند و وقتی شخصی از کلمه درایو استفاده می‌کند، معمولاً به معنای پارتیشنی است که یک حرف درایو اختصاص داده شده است.
چگونه هارد دیسک را پارتیشن بندی می کنید؟
در ویندوز، پارتیشن بندی اولیه هارد دیسک از طریق ابزار مدیریت دیسک انجام می شود.
برای جزئیات مراحل ایجاد یک پارتیشن در هر نسخه از ویندوز، نحوه پارتیشن بندی هارد دیسک در ویندوز را ببینید.
مدیریت پیشرفته پارتیشن‌ها، مانند گسترش و کوچک کردن پارتیشن‌ها، اتصال پارتیشن‌ها و غیره، در ویندوز قابل انجام نیست، اما با نرم‌افزار مدیریت پارتیشن خاص قابل انجام است. ما بررسی های به روز این ابزارها را در لیست نرم افزار پارتیشن دیسک رایگان خود نگه می داریم.
به خواندن ادامه دهید تا در مورد اینکه چرا ممکن است پارتیشن بسازید و انواع مختلف پارتیشن هایی که می توانند ایجاد شوند بیشتر بدانید.
هدف پارتیشن چیست؟
تقسیم یک هارد دیسک به پارتیشن به دلایل متعددی مفید است اما حداقل برای یکی ضروری است: برای در دسترس قرار دادن درایو برای یک سیستم عامل.
به عنوان مثال، هنگامی که یک سیستم عامل مانند ویندوز را نصب می کنید، بخشی از فرآیند تعریف یک پارتیشن روی هارد دیسک است.این پارتیشن برای تعریف ناحیه ای از هارد دیسکی که ویندوز می تواند برای نصب همه فایل های خود از دایرکتوری ریشه به پایین استفاده کند، خدمت می کند. در سیستم‌عامل‌های ویندوز، این پارتیشن اولیه معمولاً با حرف درایو «C» تخصیص می‌یابد.
علاوه بر درایو C، ویندوز اغلب به طور خودکار پارتیشن‌های دیگری را در حین نصب می‌سازد، حتی اگر به ندرت یک حرف درایو دریافت کنند. به عنوان مثال، در ویندوز 11، یک پارتیشن بازیابی با مجموعه ای از ابزارها به نام Advanced Startup Options نصب شده است تا بتوانید مشکلاتی را که ممکن است در درایو C اصلی رخ دهد برطرف کنید.
یکی دیگر از دلایل رایج برای ایجاد یک پارتیشن این است که می توانید چندین سیستم عامل را روی یک هارد دیسک نصب کنید، که به شما امکان می دهد انتخاب کنید کدام یک را می خواهید شروع کنید، وضعیتی به نام بوت دوگانه. شما ممکن است ویندوز و لینوکس، یا ویندوز 11 و ویندوز 10، یا حتی سه یا چهار سیستم عامل مختلف را اجرا کنید.
بیش از یک پارتیشن برای اجرای بیش از یک سیستم عامل ضروری است زیرا سیستم عامل ها پارتیشن ها را به عنوان درایوهای جداگانه مشاهده می کنند و از اکثر مشکلات با یکدیگر جلوگیری می کنند.پارتیشن‌های متعدد به این معنی است که می‌توانید از نصب چندین هارد دیسک فقط برای داشتن گزینه بوت شدن در یک سیستم عامل دیگر اجتناب کنید.
پارتیشن های هارد دیسک نیز ممکن است برای کمک به مدیریت فایل ها ایجاد شود. حتی اگر پارتیشن‌های مختلف هنوز همگی در یک درایو فیزیکی وجود دارند، اغلب مفید است که یک پارتیشن فقط برای دانلود عکس‌ها، فیلم‌ها یا نرم‌افزارها به جای ذخیره آنها در پوشه‌های جداگانه در یک پارتیشن ساخته شود.
در حالی که این روزها به دلیل ویژگی‌های مدیریت کاربر بهتر در ویندوز کمتر رایج است، از پارتیشن‌های متعدد نیز می‌توان برای پشتیبانی از کاربرانی که یک رایانه مشترک دارند و مایلند فایل‌ها را جدا نگه دارند و به راحتی با یکدیگر به اشتراک بگذارند، استفاده کرد.
دلیل نسبتا رایج دیگری که ممکن است یک پارتیشن ایجاد کنید، جداسازی فایل های سیستم عامل از داده های شخصی است. با فایل های ارزشمند و شخصی خود در یک درایو دیگر، می توانید ویندوز را پس از یک خرابی بزرگ دوباره نصب کنید و هرگز به داده هایی که می خواهید نگه دارید نزدیک نشوید.
این نمونه پارتیشن داده های شخصی همچنین ایجاد یک تصویر آینه ای از یک کپی کاری از پارتیشن سیستم خود را با نرم افزار پشتیبان بسیار آسان می کند. این بدان معناست که می‌توانید دو نسخه پشتیبان جداگانه بسازید، یکی برای سیستم‌عامل در حال کار و دیگری برای داده‌های شخصی‌تان، که می‌توانند مستقل از دیگری بازیابی شوند.
پارتیشن های اصلی، توسعه یافته و منطقی
هر پارتیشنی که یک سیستم عامل روی آن نصب شده باشد، پارتیشن اصلی نامیده می شود. بخش جدول پارتیشن یک رکورد بوت اصلی حداکثر چهار پارتیشن اصلی را در یک هارد دیسک امکان پذیر می کند.
اگرچه چهار پارتیشن اصلی می تواند وجود داشته باشد، به این معنی که در مجموع چهار سیستم عامل مختلف می توانند روی یک هارد دیسک چهارگانه بوت شوند، فقط یکی از پارتیشن ها مجاز است در هر زمان معین "فعال" باشد، که به این معنی که این سیستم عامل پیش فرضی است که رایانه بوت می شود. این پارتیشن به عنوان پارتیشن فعال شناخته می شود.
یک (و تنها یکی) از چهار پارتیشن اصلی را می توان به عنوان یک پارتیشن توسعه یافته تعیین کرد. این بدان معناست که یک کامپیوتر می تواند تا چهار پارتیشن اصلی یا سه پارتیشن اصلی و یک پارتیشن توسعه یافته داشته باشد. یک پارتیشن توسعه یافته نمی تواند داده ها را به خودی خود نگه دارد. در عوض، یک پارتیشن توسعه یافته به سادگی نامی است که برای توصیف کانتینری استفاده می‌شود که پارتیشن‌های دیگری را نگه می‌دارد که داده‌ها را نگه می‌دارد، که پارتیشن‌های منطقی نامیده می‌شوند.
با ما بمانید…
هیچ محدودیتی برای تعداد پارتیشن‌های منطقی یک دیسک وجود ندارد، اما آنها فقط به داده‌های کاربر محدود می‌شوند، نه سیستم‌عامل‌هایی مانند پارتیشن اصلی. یک پارتیشن منطقی چیزی است که شما برای ذخیره مواردی مانند فیلم ها، نرم افزارها، فایل های برنامه و غیره ایجاد می کنید.
برای مثال، یک هارد دیسک به طور کلی دارای یک پارتیشن اصلی و فعال با ویندوز نصب شده بر روی آن، و سپس یک یا چند پارتیشن منطقی با فایل های دیگر مانند اسناد، فیلم ها و داده های شخصی است. بدیهی است که این از رایانه ای به رایانه دیگر متفاوت است.
اطلاعات بیشتر در مورد پارتیشن ها
پارتیشن های هارد دیسک های فیزیکی باید فرمت شوند و یک سیستم فایل باید راه اندازی شود (که فرآیندی از فرمت است) قبل از اینکه بتوان هر گونه داده ای را در آنها ذخیره کرد.
از آنجایی که پارتیشن ها به عنوان یک درایو منحصر به فرد ظاهر می شوند، می توان به هر کدام از آنها حرف درایو اختصاص داد، مانند C برای پارتیشنی که ویندوز معمولاً روی آن نصب شده است. ببینید چگونه یک حرف درایو را در ویندوز تغییر دهم؟ برای اطلاعات بیشتر در این مورد.
معمولاً، هنگامی که یک فایل از یک پوشه به پوشه دیگر تحت همان پارتیشن منتقل می شود، فقط اشاره به مکان فایل است که تغییر می کند، به این معنی که انتقال فایل تقریباً بلافاصله انجام می شود. با این حال، از آنجایی که پارتیشن ها مانند چندین هارد دیسک از یکدیگر جدا هستند، انتقال فایل ها از یک پارتیشن به پارتیشن دیگر نیاز به انتقال داده های واقعی دارد و زمان بیشتری برای انتقال داده ها نیاز است.
پارتیشن‌ها را می‌توان با نرم‌افزار رمزگذاری رایگان دیسک پنهان، رمزگذاری و محافظت کرد.
سوالات متداول
چگونه پارتیشن های دیسک را ادغام می کنید؟
برای ادغام دو پارتیشن، ابزار مدیریت دیسک را باز کنید (Windows+ x > Disk Management)، روی درایوی که می‌خواهید حذف کنید کلیک راست کرده و Delete Volume را انتخاب کنید تا فضای دیسک را به Unallocated تغییر دهید. سپس، روی درایوی که می‌خواهید گسترش دهید کلیک راست کنید، Extend Volume را انتخاب کنید و دستورالعمل‌ها را دنبال کنید.
حداکثر اندازه پارتیشن که NTFS روی دیسک پویا پشتیبانی می کند چقدر است؟
حداکثر اندازه پارتیشن NTFS به کوچکترین اندازه خوشه بستگی دارد. به‌طور پیش‌فرض، NTFS می‌تواند از هارد دیسک‌ها تا کمتر از 16 EB و فایل‌های جداگانه با حجم کمتر از 256 ترابایت پشتیبانی کند.
