محاسبات شبکه مجازی به اشتراک گذاری دسکتاپ از راه دور را تسهیل می کند، که نوعی دسترسی از راه دور در شبکه های کامپیوتری است. VNC نمایشگر بصری دسکتاپ رایانه دیگری را نمایش می دهد و آن رایانه را از طریق اتصال شبکه کنترل می کند. فناوری دسکتاپ از راه دور مانند VNC در سراسر شبکه های کامپیوتری خانگی اجرا می شود تا از قسمت دیگری از خانه یا در حین سفر به رایانه دسترسی داشته باشید. همچنین برای مدیران شبکه در محیط‌های تجاری مانند بخش‌های فناوری اطلاعات که نیاز به عیب‌یابی سیستم‌ها از راه دور دارند، مفید است.
خط پایین
VNC به عنوان یک پروژه تحقیقاتی منبع باز در اواخر دهه 1990 ایجاد شد.چندین راه حل اصلی دسکتاپ از راه دور مبتنی بر VNC متعاقبا ظهور کردند. تیم توسعه اصلی VNC بسته ای به نام RealVNC تولید کرد. سایر مشتقات محبوب عبارتند از UltraVNC و TightVNC. VNC از تمام سیستم عامل های مدرن پشتیبانی می کند.
چگونه VNC کار می کند
VNC در مدل کلاینت/سرور کار می کند و از یک پروتکل شبکه تخصصی به نام بافر فریم راه دور استفاده می کند. کلاینت‌های VNC (که گاهی اوقات بیننده نیز نامیده می‌شوند) کلیدهای ورودی کاربر، حرکات ماوس، کلیک‌ها و لمس‌ها را با سرور به اشتراک می‌گذارند.
سرورهای VNC محتویات فریم بافر نمایش محلی را می گیرند و آنها را به مشتری به اشتراک می گذارند، که سپس ورودی کلاینت راه دور را به ورودی محلی ترجمه می کند. اتصالات از طریق RFB معمولاً به پورت TCP 5900 روی سرور می روند.
جایگزین VNC
با این حال، برنامه‌های VNC معمولاً کندتر در نظر گرفته می‌شوند و ویژگی‌ها و گزینه‌های امنیتی کمتری نسبت به جایگزین‌های جدیدتر ارائه می‌دهند.
مایکروسافت قابلیت های دسکتاپ از راه دور را با شروع ویندوز XP در سیستم عامل خود گنجانده است. Windows Remote Desktop به رایانه ویندوزی امکان می‌دهد درخواست‌های اتصال از راه دور را از مشتریان سازگار دریافت کند.
علاوه بر پشتیبانی مشتری تعبیه شده در سایر دستگاه‌های ویندوز، تبلت‌های iOS و Android و دستگاه‌های هوشمند نیز می‌توانند به عنوان کلاینت‌های Windows Remote Desktop (اما نه سرور) با استفاده از برنامه‌های موجود عمل کنند.
بر خلاف VNC که از پروتکل RFB خود استفاده می کند، WRD از پروتکل دسکتاپ راه دور استفاده می کند. RDP به طور مستقیم با فریم بافرها مانند RFB کار نمی کند. در عوض، RDP صفحه دسکتاپ را به مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها تقسیم می‌کند تا بافرهای فریم را تولید کند و فقط آن دستورالعمل‌ها را در سراسر اتصال راه دور منتقل می‌کند. تفاوت در پروتکل‌ها باعث می‌شود که جلسات WRD از پهنای باند شبکه کمتری استفاده کنند و نسبت به جلسات VNC بیشتر به تعامل کاربر پاسخ دهند. با این حال، این بدان معناست که کلاینت‌های WRD نمی‌توانند نمایش واقعی دستگاه راه دور را ببینند، بلکه باید با جلسه کاربر جداگانه خود کار کنند.
Google کنترل دسکتاپ از راه دور Chrome و پروتکل Chromoting خود را برای پشتیبانی از دستگاه‌های سیستم‌عامل Chrome، شبیه به Windows Remote Desktop، توسعه داد. اپل پروتکل RFB را با ویژگی‌های امنیتی و قابلیت استفاده افزوده گسترش داد تا راه‌حل Apple Remote Desktop خود را برای دستگاه‌های macOS ایجاد کند. برنامه ای با همین نام به دستگاه های iOS امکان می دهد به عنوان کلاینت های راه دور عمل کنند. فروشندگان نرم افزار مستقل، برنامه های کاربردی دسکتاپ از راه دور شخص ثالث دیگری را نیز توسعه داده اند.
