پروتکل اینترنت (IP) به مجموعه قوانینی اشاره دارد که نحوه انتقال بسته های داده از طریق شبکه را کنترل می کند. برای استفاده از دستگاه های شبکه، لازم نیست چیزی در مورد IP بدانید. به عنوان مثال، لپ‌تاپ و تلفن شما از آدرس‌های IP استفاده می‌کنند، اما برای کارکردن آنها نیازی به جنبه فنی ندارید.
با این حال، به درک اینکه IP به چه معناست و چگونه و چرا جزء ضروری ارتباطات شبکه است، کمک می کند.
پروتکل اینترنت
IP مجموعه ای از مشخصات است که نحوه عملکرد کارها را در دستگاه های متصل به اینترنت استاندارد می کند. هنگامی که یک پروتکل اینترنت در یک زمینه ارتباطی شبکه قرار می‌گیرد، نحوه حرکت بسته‌های داده را در یک شبکه توصیف می‌کند.
یک پروتکل تضمین می کند که همه ماشین های موجود در یک شبکه (یا در جهان، وقتی صحبت از اینترنت می شود)، هر چقدر هم که متفاوت باشند، به یک "زبان" صحبت می کنند و می توانند در چارچوب ادغام شوند.
پروتکل IP روشی را که ماشین‌ها از طریق اینترنت یا هر شبکه IP به جلو می‌برند یا بسته‌هایشان را بر اساس آدرس‌های IP هدایت می‌کنند، استاندارد می‌کند.
مسیریابی IP
همراه با آدرس دهی، مسیریابی یکی از وظایف اصلی پروتکل IP است. مسیریابی شامل ارسال بسته‌های IP از ماشین‌های مبدا به مقصد از طریق شبکه، بر اساس آدرس‌های IP آنها است.
این انتقال معمولاً از طریق روتر انجام می شود. روتر از آدرس IP مقصد برای تعیین مقصد بعدی از طریق یک سری روتر استفاده می کند.
TCP/IP
وقتی پروتکل کنترل انتقال (TCP) با IP جفت می شود، کنترل کننده ترافیک بزرگراه اینترنتی را دریافت می کنید. TCP و IP برای انتقال داده ها از طریق اینترنت اما در سطوح مختلف با هم کار می کنند.
از آنجایی که IP تحویل قابل اعتماد بسته را از طریق شبکه تضمین نمی کند، TCP مسئولیت ایجاد اتصال را بر عهده می گیرد.
TCP پروتکلی است که قابلیت اطمینان در یک انتقال را تضمین می کند. به طور خاص، TCP تضمین می کند:
- هیچ بسته ای گم نمی شود.
- بسته ها به ترتیب درستی هستند.
- تأخیر در سطح قابل قبولی است.
- هیچ تکراری از بسته ها وجود ندارد.
همه اینها برای اطمینان از این است که داده های دریافتی منسجم، منظم، کامل و روان هستند (به طوری که صحبت های شکسته را نشنوید).
در طول انتقال داده، TCP درست قبل از IP کار می کند. TCP داده ها را قبل از ارسال به IP در بسته های TCP بسته بندی می کند، که به نوبه خود آنها را در بسته های IP کپسوله می کند.
آدرس IP
آدرس های IPممکن است جالب ترین و مرموزترین بخش IP برای بسیاری از کاربران رایانه باشد. آدرس IP مجموعه ای منحصر به فرد از اعداد است که ماشینی را در یک شبکه مشخص می کند، خواه کامپیوتر، سرور، دستگاه الکترونیکی، روتر، تلفن یا دستگاه دیگری باشد.
آدرس IP برای مسیریابی و ارسال بسته های IP از مبدا به مقصد ضروری است. بدون آدرس‌های IP، اینترنت نمی‌داند ایمیل و سایر داده‌های شما را کجا بفرستد.
به طور خلاصه، TCP داده ها را مدیریت می کند در حالی که IP مکان را مدیریت می کند.
رایج ترین نوع آدرس IP، آدرس iPv4 است (برای نسخه 4 فناوری IP). آدرس دهی 32 بیتی آن حدود 4.3 میلیارد آدرس IP را ارائه می دهد، اما با گسترش دستگاه های تلفن همراه و دستگاه های اینترنت اشیا، آدرس های IP بیشتری مورد نیاز بود. نوع جدیدی از آدرس IP، iPv6، به کار گرفته شده است، و آدرس دهی 128 بیتی آن، تعداد آدرس‌های زیادی را فراهم می‌کند که از نظر تئوری، هرگز به تعداد بیشتری نیاز نخواهیم داشت.
IPv5 هرگز مستقر نشد، در درجه اول به این دلیل که از همان آدرس دهی 32 بیتی IPv4 استفاده می کرد.
بسته های IP
بسته IP یک واحد اصلی اطلاعات است. داده ها و هدر IP را حمل می کند. هر قطعه داده، از جمله بسته های TCP در یک شبکه TCP/IP، به بیت ها تقسیم می شود و برای انتقال از طریق شبکه در بسته ها قرار می گیرد.
وقتی بسته ها به مقصد خود می رسند، دوباره در داده های اصلی جمع می شوند.
When Voice Meets IP
Voice over Internet Protocol (VoIP) از این فناوری حامل همه جا برای انتشار بسته های داده صوتی به و از ماشین ها از طریق سرویس هایی مانند Skype استفاده می کند.
IP جایی است که VoIP قدرت خود را می گیرد، قدرت ارزان تر و انعطاف پذیر کردن یک سرویس با استفاده از یک حامل داده از قبل موجود.
اولین تماس VoIP قبل از اینترنت همانطور که ما می شناسیم است. این بخشی از آزمایش ARPANET بود که در سال 1973 انجام شد.
